Omleidingen

Door Eelco - Boeddhistisch Dagblad

Omleidingen. Wij hebben er vrijwel dagelijks mee te maken. Bij het aanmelden voor de dienst krijg je ze aangereikt. Oorzaak, beschrijving in woorden, kaartje. Ik ben gek op omleidingen. Ze stellen ter discussie. Ze verwarren. Zoals een goed schilderij. Of als de glimlach van een vrouw. Omleidingen zijn soms van korte duur, soms bestaan ze maanden. In zo’n geval gaan ze een eigen leven leiden. Dan is de stap terug juist weer verwarrend. Nu ik er zo over nadenk is het eigenlijk onzin om het over omleidingen te hebben. Er zijn eenvoudigweg verschillende routes. En wat de meest efficiënte is weet niemand. Alsof mijn eigen pad zo eenduidig is. Die van whisky en sigaren doortrokken jaren, was dat een omleiding? Omdat de weg naar een gezinsleven was opgebroken? En die kortstondige relaties? (De kortste leefde negen uur, twaalf minuten en zes seconden; oké, achttien seconden als je het wegstervend geluid van naaldhakken op het trottoir persé wilt meerekenen). Eigenlijk moeten we het überhaupt niet over routes, wegen of paden hebben. Het zijn illusies die ons uit het nu trekken. Alsof het moment van nu alleen kan bestaan in het perspectief van een beweging in een gegeven richting. Alsof we enig benul hebben van richting. Natuurlijk kletsen we met gemak doelen, ambities, drijfveren bij elkaar. Richtingen. Voor onszelf en net zo gemakkelijk voor de ander. En we houden onszelf vervolgens voor de gek met tevreden vaststellingen, zoals dat we een beoogd doel daadwerkelijk behaald zouden hebben. Koningen en koninginnen zonder kleren. In een lange optocht die samenleving heet of emancipatie of boeddhisme. Nu ik erover nadenk is het eigenlijk juist onzin om het over routes te hebben. Er zijn eigenlijk alléén maar omleidingen. Ze stellen ter discussie en verwarren. Ze roepen vragen op en geven geen antwoorden. Daarom ben ik er ook zo gek op. Ik verdwaal regelmatig bij nieuwe opleidingen. Dan hebben de passagiers en ik steevast plezier. Dan zijn we vrij. Vrij van richting.