Door Eelco - Boeddhistisch Dagblad
Vannacht reed ik met de bus van Wageningen langs vrome dorpen als Renswoude en Scherpenzeel naar Amersfoort. Het was donker en de wereld klein. Ik was hier en nu. Of liever: toen en daar. Als de wereld klein is dwalen mijn gedachten eerder af. Er zijn minder prikkels, waardoor het – paradoxaal genoeg – soms moeilijker is te focussen. (Misschien dat sommige mensen daarom met de ogen open mediteren).
Ik vroeg mij af wat hier en nu eigenlijk is. ‘Nu’ is nog niet zo moeilijk. Weinig keus. Je kunt hooguit proberen je ‘nu’ voor te stellen in de (volgens Einstein gekromde) eeuwigheid, maar dan heb ik veel hoofd nodig. En met veel hoofd raak ik sowieso weg van hier en nu.
‘Hier’ vind ik lastiger. Is ‘hier’ wat ik zintuigelijk waarneem? Want ook hier geldt weer dat ‘hier’ bijvoorbeeld ook betekent dat ik op een hemellichaam zit dat met duizelingwekkende snelheid rond een stervende zon draaiend door het universum schiet. Ook voor dat hier-bewustzijn heb ik weer te veel hoofd nodig om werkelijk hier en nu te zijn.
Toch gaat ‘hier’ verder dan wat ik nu met ogen, oren, neus, tong en tastzin waarneem. Als ik stil sta bij de ellende van de mensen in de Gazastrook of aan de vluchtelingen in Irak en Syrië denk heb ik geen hoofd nodig. Eigenlijk denk ik dat helemaal niet, maar voel ik dat. Een onrust in de buik, droefheid, onmacht. Dat gevoel zit vast aan eigen ervaringen, waarin ik zelf mensen tekort deed, emotioneel geweld aan deed of waarbij ik zelf vluchtte voor aanvallen. Hoewel ik zelf in een welvarende en relatief veilige omgeving verkeer ben ik dicht bij hen. Juist hier en nu.
Vannacht reed ik daar en toen. En er was meer dan de bomen, de lichten en de nachtelijke reiziger.