Wachten

Door Eelco - Boeddhistisch Dagblad

Reizigers wachten. Buschauffeurs wachten. Anderen wachten. We wachten.
Wachten lijkt op niets doen, maar is dat niet. Niets doen is niet iets doen of iets niet doen. Er ligt een besluit aan ten grondslag, het blijft een vorm van ‘doen’. Ook al doe je niets. Wachten lijkt – zeker als je er bij gaat zitten en je ogen stilvallen – misschien ook wel op mediteren. Maar dat is het niet. Mediteren heeft een functie. Wachten niet. Wachten is zinloos. Wachten is niets anders dan door de tijd heen glijden. Dat maakt wachten zo bevrijdend. Wachten kun je tot je een ons weegt. En dat is heel lang. Meer dan op doelen die haalbaar zijn of zelfs gehaald dreigen te worden ben ik gek op onhaalbare doelen. Zoals een ons wegen. Doelen die achter de horizon liggen. Ze bestaan misschien niet eens. Maar dat zul je nooit weten. Want ze zijn onbereikbaar.
Als je je gaat verzetten tegen wachten verandert het in vérwachten. En daar begint het lijden. Verwachtingen komen immers zelden of nooit uit.
Ik sta met mijn bus op een pauzeplaats en overzie – languit liggend op de achterbank, slurpend uit een beker warme chocolademelk uit de kantine – de perrons van station Utrecht Centrumzijde. Mensen die wachten zien er mooi uit. Ik bedoel écht wachten, dus geen gedoe met telefoontjes of zo. Het lichaam ontspant, de huid, het gezicht….de sensualiteit van ledigheid. Het enige dat overblijft is ‘zijn’ en zelfs dat vervaagt na verloop van tijd. Als een bus voorrijdt, zijn het de wachtenden die de bus open en ontvankelijk tegemoet treden. Het wachten op het perron maakt bij hen plaats voor het betreden van een bus. Oók goed. Mooie plek om weer te wachten. Anderen lijken verlost van wassend ongeduld en oplopende ergernis maar nemen deze zonder zich daar bewust van te zijn met zich mee de bus in.
Wachten kun je leren. Door al het andere af te leren.