Eelco-Tao

Door Eelco - Boeddhistisch Dagblad

Vanavond zie ik in één dienst de zon sterven in een machtige gloed boven de Gelderse vallei en enkele uren later de maan in zinnelijke volheid verschijnen boven het kunstlicht van Amersfoort. Als twee ogen, waarvan de één zich sluit om de ander haar licht te gunnen. Kosmische dualiteit. Ik schrijf straks een sonnet, zo begrijp ik als ik me los maak van station Soest-Zuid. Soms is er geen ontkomen aan. Het stadje slaapt. Op een enkeling na. Zij stapt twee haltes verder uit. In het eerste deel zal ik proberen om de poëzie van deze elkaar aanvullende energieën te ontvouwen. Wat geef ik prijs, welke ruimte laat ik de lezer? Nóg een enkeling. Gelukkig neemt hij de stank van rook en drank grotendeels mee naar achteren.  Ik zet het raam iets verder open. Na twee strofen zal er de wending zijn. Dan wordt elk van die eerste regels ontmaskert als een metafoor van gisteravond, van dat moment toen genot op pijn leek. Toen haar ogen braken aan de einder en zich pas weer openden toen het vuur verstorven was tot een broos, intens schijnsel. Zoals dat van de maan die in de stilte van de nacht het licht van de zon zachtmoedig mag weerkaatsen. Tao. Ik mag het er niet te dik opleggen. De mysticiteit moet niet teloorgaan, al helemaal niet benoemd worden. Rijm mag, natuurlijk mag rijm, maar dan wel halverwege een zin of midden in een woord. Waar je het niet verwacht, waar het ongemerkt doorklinkt. En het ritme…, ja dat mag eerst best horten en stoten, maar moet aan het eind uitvloeien tot in een laatste zin…. en verder…. tot in de lezer. Geen plot of zoiets, alsjeblieft niet. Blijf af van wat verstilt. Hij stapt uit. Ik doe het raam weer iets dicht. Straks in Hilversum sta ik een half uur stil. Dan zet ik het op het doek. De komende week ga ik het inkleuren. M’n telefoontje laat van zich horen. Een smsje. ‘Ik ga slapen. Rij voorzichtig lieverd. Kus’. Dat doet ze wel ‘s, zo’n berichtje.