Vertrekken is een beetje sterven

Door Eelco - Boeddhistisch Dagblad

Ik geloof dat vertrekken inderdaad een beetje sterven is. Ik zie als buschauffeur veel mensen vertrekken en een beetje sterven. Vooral als bij het vertrekken ook afscheid genomen moet worden. Dan zie ik tedere gebaren, verdrietige ogen soms. Met lijden heeft dat geloof ik niets van doen. Ik lees er aandacht in en dankbaarheid voor de plaats die wordt achtergelaten en voor de mensen die daar waren. Verdriet is soms geluk. Meer dan eens zie ik na het wegrijden iemand achterover zakken in de stoelzitting en het gezicht, net nog doortrokken van emoties, tot weldadige rust komen. Of gesierd worden met een gelukzalige glimlach.
Als je zorgvuldigheid betracht is vertrekken misschien wel een beetje sterven maar wellicht niet noodzakelijk lijden. Je gaat weg van een plek waar je was en je laat los wie en wat bij je was. Eerst klem je nog een moment vast. Onthechting door vasthouden. Je streelt nog even. Met hand of ogen. Aandachtig en dankbaar. Zo zou ik ook graag vertrekken. Met een gelukzalige glimlach.