Door Eelco - Boeddhistisch Dagblad
Sneeuw dwarrelt uit de lucht en heeft de aarde bedekt met een dun laagje poeder. Ik ben de eerste bus die bij de remise vertrekt. De afgelopen maanden vond ik het best prettig om op zo’n verlaten zondagmorgen als deze het eerste uur in het donker te rijden en te beleven hoe de ochtendzon het landschap voor me uitrolde. Nu de dag eeuwig omstreden tijd op de nacht heeft heroverd, mag ik al bij het wegrijden aanschouwen hoe de wereld vandaag ontwaakt als een, in wit zijden gehulde, dromerige maagd. Bekoorlijke lijnen werden vannacht van sneeuw gevormd en door de wind tot zachte rondingen gestreeld. Haar geeuwen verwaait kristallen vlokken en overstemt schaarse geluiden. Zelfs de hartslag van de dieselmotor vervloeit geruisloos met dit verstilde, zinnelijke beeld.
Er zijn boeddhistische soetra’s die zeggen: ‘Vorm is leegte, leegte is vorm’. Als ik om me heen kijk en de speelse metaforen (met enige tegenzin) loslaat is het niet moeilijk om te zien dat er niets is. Dat niets is. Vormen en kleuren blijken illusies te zijn. Landschap is leegte.
Woorden als deze, die ik wel ’s lees of hoor en lang niet altijd begrijp, leggen hier hun mysterie, hun onaanraakbaarheid af.
Een tegemoetkomende bus trekt m’n aandacht. De losse sneeuw die van het dak af sliert is als zilvergrijs haar dat wuift in de wind. ‘Ook bussen worden oud’, grapt een gedachte. Opgestoken handen en vriendelijke glimlachen kruisen elkaar vanuit voor het overige lege bussen.
Het is een vreemde gewaarwording als ik me daarna alleen voel, verloren in de wijdte. De ruimte lijkt plotseling groter geworden, haast groter dan ik aankan. Bij de ontmoeting van zojuist is mijn ‘ík’ kennelijk pas echt wakker geworden en ‘ik’ vindt het lastig om z’n nietigheid te ervaren, te aanvaarden. Alsof er iets anders zou zijn. Alsof er iets te kiezen valt.