Door Eelco - Boeddhistisch Dagblad
Er was eens een monnik, die de volgende Vijf Grote Waarheden verkondigde:
Het is niet goed om van een mooie bloem te zegen dat deze mooi is. Je ontneemt haar haar vanzelfsprekendheid. Bovendien doe je iets dat overbodig is. En dat is jammer.
Het is niet goed om het woord jammer te gebruiken. Jammer gaat over schuld en boete. Het woord ketent je ziel aan spijt. Je hebt iets fout gedaan en het is niet meer terug te draaien.
Het is niet goed om iets terug te draaien. Want wat gebeurt gebeurt en alleen daarom al is het niet goed iets terug te draaien. Bovendien doe je iets dat niet mogelijk is.
Het is niet goed om iets te doen dat niet mogelijk is. Want je neemt de mogelijkheid haar eigenwaarde af en haar monopolie op de werkelijkheid.
Het is niet goed om een monopolie op de werkelijkheid te hebben. De werkelijkheid moet zich in haar onvoorspelbaarheid kunnen ontrollen. Als ze dat niet kan houdt alles op.
Toen ik de monnik met zijn volgelingen langs de weg zag lopen stopte ik en riep hen toe: ‘U bent niet van hier. Dan kunt u hier ook beter maar niet blijven. Stap maar in!’
De monnik stapte met zijn volgelingen in en zei tegen mij: ‘U bent niet van nu. Dan kunt u maar beter nu niet zijn’. Hij greep me beet en zette me in de toekomst.
Onbestuurd reed de bus tegen de bevrijdingsboom. Alle woorden, geschreven en gesproken, gingen in rook op. De inzittenden ontwaakten en zwijgen tot op de dag van vandaag.
Ik niet natuurlijk, want iemand moet het kunnen navertellen.